Nooit in je leven dat je verwacht een zoon of dochter te krijgen met een beperking. Mijn mama overkwam dat wel, zonder dat ze het wist. Een meisje zonder rechterhand. De artsen hadden niets op de echo's kunnen zien, en boden ook direct hun excuus aan. 'Waarom?' vroeg mijn moeder zich af. Ze is gezond, en dat is waar het om draait.

En daar was ik dan. In de eerste paar jaren van mijn leven altijd zo gemotiveerd om alles met mijn rechterhand te willen doen, en mama maar zeggen dat dat hem niet ging worden. Het bewees maar al te goed dat ik van nature rechtshandig was. Na een aantal jaar had ik het door en ging op pad als linkshandige. 

Gepest werd ik, ja. Maar dat is tegenwoordig niet heel bijzonder meer - wat overigens niet oké is, dat dit inmiddels 'normaal' is.  Want ja, zodra iets of iemand anders is dan de doorsnee mens, is dat een makkelijk doelwit. Aan de andere kant leerde ik me daardoor wel verdedigen.

We gaan door naar 2008, toen ik rustig af en toe het water in sprong, wat paddelde in de hoop mijn A, B, C diploma te halen en verder. Naast ons waren altijd de wedstrijdzwemmers aan het trainen. Op een gegeven moment zei ik tegen mama 'ik wil ook wedstrijdzwemmen!' En zo geschiedde. In 2009 begon mijn armlengte verschil samen met mijn missende hand een lichtelijk probleem te worden: ik kon namelijk niet gelijk aantikken, iets dat verplicht is bij de vlinderslag en schoolslag. Na een aantal diskwalificaties heb ik me laten 'inkeuren' en belandde via een talentendag in het paralympische wereldje. Het begon met twee keer in de week rustig baantjes trekken, tot ik in 2010 vrijwilliger werd bij de wereldkampioenschappen para-zwemmen. 'Mama mama, ik wil later ook zo goed zijn!'  Het meemaken van dat WK vond ik zo fantastisch, dat inspireerde me.

In 2012 werd ik internationaal gekeurd en belandde in de klassen S10, SB9 en SM10. Dit zijn de klassen (S = swimming, SB = swimming breaststroke en SM = swimming medley) voor de mensen met de lichtste beperkingen, denk aan mijn missende hand, iemand zonder onderbeen of mensen met een lichte spierziekte. Net na de Paralympische Spelen van Londen, ging ik dan ook bij het Nederlandse team trainen. Guppie van net 12 jaar oud, sta je dan. Tof vond ik dat. Bij een gesprek over mijn toekomst begon de toenmalige bondscoach (Mark Faber) over een WK dat ik wellicht kon halen. Dat hele gesprek is nog steeds een complete ruis. Het enige wat ik ervan heb onthouden is 'WK' en 'haalbaar'.

In 2013 werd er scoliose in mijn rug ontdekt en een blokkade in mijn schouder, waardoor mijn 'range of motion' in mijn rug en schouder beperkt is - overigens de reden dat mijn rugcrawl op zijn zachtst gezegd niet zo fantastisch is. Anyway, trainen deed ik ja, potverdikkie. Ik moest en zou dat limiet zwemmen. Maar dat deed ik niet. Dichtbij kwam ik: het scheelde maar 0,16sec. In volle tranen verliet ik het bad, dag WK. Maar goed, wat wil je als 12-jarige. 

'Mama mama, ik wil later ook zo goed zijn!'

Een paar weken later werd ik gebeld. 'Je mag mee naar het WK op één voorwaarde: dat je daar sneller zwemt dan het limiet'. Weer tranen, maar nu van vreugde. Even later zat ik in het vliegtuig naar Montréal, Canada, waar ik een week later mezelf naar de 6e plek zwom. Wat. Een. Ervaring. 

Het werd 2014, in het begin van het jaar werd ik 'een van de 14 van Johan', ambassadeur van de Johan Cruyff Foundation. Later het jaar, hét zwembad van zwemmend Nederland: Eindhoven. Daar zwom ik mijn eerste Wereld Record, op de 50m schoolslag. 'Welkom bij de club', hoorde ik een teamgenoot zeggen. Een paar maanden later zwom ik als 13-jarige naar de Europese titel, met een Europees Record, op de 100m schoolslag en zette mezelf op plek 1 op de wereldranglijst. Bovendien in eigen land, voor eigen publiek. Ik keek schuin omhoog en zag daar mama, papa, zus, oma en tante zitten. Hoe tof is dat?!

De lijn hield ik vast: een jaar later, 2015, werd ik in het water van het Schotse Glasgow wereldkampioen. Wauw. Wat gaaf. Wilhelmus.

In het laatste jaar voor 'de Spelen' stond nog een open EK op het programma in Funchal,  Portugal. Ik ging erheen als 'mentor athlete'. Dit wilde zeggen dat ik meeging om een teamgenootje van me een beetje te helpen leren omgaan met de druk en alles wat komt kijken bij een groot toernooi, aangezien we een aantal maanden later op 's werelds grootste evenement zouden staan. Ik verdedigde mijn Europese titel op de 100m schoolslag en nam nog drie bronzen medailles mee naar huis op de 50m en 100m vrije slag en de 200m wisselslag. 

Het werd 8 september 2016. Locatie? Olympic Aquatic Stadium, Rio de Janeiro. Direct op de eerste dag van de Paralympische Spelen stond 'mijn' 100m schoolslag op het programma. Voor de buitenwereld ging ik wel 'even goud winnen'. Dat feestje ging niet door. Team- en landgenote Lisa Kruger ging er met de titel vandoor. Verbrak bovendien mijn wereldrecord. Ik nam het brons mee naar huis, nieteens zilver. Tranen, tranen, tranen en nog eens tranen. Ik deed mijn interviews en de medaille uitreiking met een gebrekkige lach, terwijl ik probeerde te genieten van het feit dat ik wel even een medaille meepakte op de Spelen. De rest van het toernooi was vrij matig, ik kon me mentaal niet herpakken en werd verder nog 4e, 6e, 8e en 9e. Het deel van het verhaal dat de buitenwereld echter niet kent, is dat Lisa mijn wereldrecord voor de Spelen al had verbroken, in de training. Sindsdien was ik van slag geweest, aangezien ik daarvoor bijna 2 jaar ongeslagen was en nu ineens een klap moest incasseren.

De spelen van Rio lieten me beseffen dat het niet vanzelf komt, en dat je niet zomaar wint. Ik haalde er mijn motivatie en kracht uit. In 2017 stond het WK in Mexico op het programma, voor mij de kans op revenge. Ook dit feestje ging niet door, het WK werd afgelast door de aardbevingen die het land hadden getroffen. De pijn werd lichtelijk verzacht met een wedstrijd in Eindhoven waar ik het wereldrecord terugpakte. Een medaille was er echter niet.

En toen, eindelijk, in 2018 was er het EK in het Ierse Dublin. Weer was de 100m schoolslag op de eerste dag van het toernooi. Ik voelde me sterk, en dat bleek: ik pakte de titel en snoepte zo'n 1,4sec van mijn eigen wereldrecord af. Er viel een last van mijn schouders af, en een hele grote ook. Na tweeënhalf jaar mocht ik eindelijk weer op het allerhoogste treetje staan en naar het Wilhelmus luisteren. Lisa werd tweede, knuffelde mijn tranen weg na een moeilijk jaar. Dezelfde week pakte ik de titel op de 50 vrij - mijn allereerste titel op een andere afstand dan de 100m schoolslag -, zilver op de 200m wisselslag en verbaasde vriend en vijand, maar toch vooral mezelf, met de titel op de 100m vrije slag, een afstand waarop ik zo'n 3 jaar had stilgestaan. Naar huis met drie goud en een zilver, fantastisch.

In de zomer van 2019 kwam een van mijn dromen en doelen eindelijk uit: meerdere medailles halen op wereldniveau. Vanaf het begin van mijn carrière wist ik dat ik meer wilde dan alleen die 100 meter schoolslag en Dublin was dan ook een goed begin daarvan. Ik begon het WK in Londen met brons op de 50m vrije slag, voor mij een teleurstelling. Ik kwam er voor zilver. Maar goed, medaille mee naar mijn hotel en knop omzetten. De dag erna was ik extreem zenuwachtig voor de 200 meter wisselslag; bang dat ik geen medaille zou winnen. Het tegenovergestelde gebeurde en geloofde mijn eigen ogen niet toen ik een '1' achter mijn naam zag staan. Wereldkampioen 200m wisselslag, hoe dan? En ook nog eens een Europees Record. Ik sloot het toernooi af met zilver op de 100m vrije slag en mijn tweede wereld titel op de 100m schoolslag. Missie geslaagd.

Na het WK van Londen ging het slecht met me. Ik begon te snel weer met trainen en kreeg een burn-out. Hierdoor ging ik nadenken over wat ik écht wilde in het leven, en of het feit dat de topsport me een burn-out had gegeven het nog wel waard was. Na twee maanden rustig aan te hebben gedaan kwam ik tot de conclusie dat ik door moest tot de Spelen van Tokio. Ik moest en zou het niet behaalde goud in Rio dit keer wél mee naar huis nemen.

In maart 2020 kwam Corona. Hee lullig gezegd kwam dit voor mijn topsportcarrière heel goed uit. Door de burn-out had ik minder goed getraind en in januari liep ik een stevige knie-blessure op, waar ik nog steeds last van had toen Nederland in lock down ging. Ik gebruikte die lock down dan ook om mijn knieën wat rust te geven, en ze herstelden hierdoor erg snel. Ik denk dat, realistisch gezien, topsport het 'makkelijk' heeft gehad in die periode. Oké, de Spelen werden een jaar uitgesteld, maar we mochten sporten, behielden onze baan en dus ook ons inkomen. In ieder geval genoeg om van te leven. 

Het tussenjaar ging erg snel. Ineens stond ik op een kwalificatietoernooi voor de Spelen in april 2021 in Eindhoven. Ik plaatste me op vijf afstanden, gaaf! 

Tokio was fantastisch. Het was alles wat Rio niet was. Niet alleen op gebied van medailles, maar ook de sfeer zat er goed in. Helaas mocht er geen familie aanwezig zijn, maar het weerzien van mijn internationale vrienden maakte een hoop goed. Na een ongelooflijke week ging ik naar huis met vijf medailles; op elke afstand waar ik startte één. Twee goud, twee zilver, een brons.

Na Tokio heb ik de topsportwereld vaarwel gezegd en ben ik begonnen aan mijn maatschappelijke carrière. Ik doe nu een studie accountancy, maar hoop me in de toekomst in te kunnen blijven zetten voor de Paralympische sport. Het kan, en moet, immers beter. Ook in de media.