Coronataine - ontspannende stress

Diep van binnen wisten we allemaal dat het eraan zat te komen. Want laten we eerlijk zijn, om op dit moment 's werelds grootste sportevenement door te laten gaan, zou absurt zijn. Maar toch, het is raar. Op het moment van schrijven zou ik wel of niet - afhankelijk van of ik me twee weken terug voor de Spelen had geplaatst, in een vliegtuig zitten naar Italië. In plaats daarvan, zit ik rustig achterover op de bank een beetje te typen, terwijl ik gisteren heb gehoord vanaf wanneer wij als topsporters weer mogen gaan trainen. 

Iedereen is getroffen door, nou ja, toch wel een van de meest aparte dingen die je je kan bedenken. Zoals mijn vader laatst zei: 'Het lijkt wel of ik in een hele slechte Netflix film zit'.  En dat is naar mijn mening tot op heden nog steeds de beste beschrijving van de hele situatie. De flexibiliteit van de sporter wordt tot in het maximale getest. Niet letterlijk natuurlijk. Ik bedoel, ik ben een schoolslag zwemmer, ik kan amper m'n tenen aanraken als ik mijn hamstrings stretch. Wat ik bedoel is de mate waarin je jezelf kan aanpassen in bepaalde situaties, er het beste uit kan halen en de situatie kan accepteren zoals deze is. 'Gelukkig' heb ik in de afgelopen jaren meerdere situaties meegemaakt die op zijn zachtst gezegd uitdagend waren. In 2017 werden de wereldkampioenschappen - die in Mexico zouden plaatsvinden - afgelast, vanwege de hevige aardbevingen. In 2018 moesten we afscheid nemen van een aantal teamgenootjes, nadat de IPC het keuringssysteem in het zwemmen op zijn kop had gegooid en afgelopen jaar, in 2019, werd zowel de datum als de locatie van de wereldkampioenschappen veranderd na politieke problematieken in Maleisië. Chaos zijn we inmiddels wel gewend dus. De afgelopen  jaren was ik mega flexibel. Op sommige dagen kon ik zelfs mijn tenen aantikken in die hamstring stretch.

Ik heb de blog de titel 'ontspannende stress' gegeven. Want stress is het. Of toch niet?

Op dit moment heb je twee kampen; kamp één denkt dat de wereld vergaat, verlaat zijn huis niet, loopt met handschoentjes door de achtertuin. Kamp twee denkt dat er niets aan de hand is, het slechts een griepje is en gaat lekker met z'n allen het Vondelpark in. Ohja, en alle mensen die er nog tussen hangen. Ieder z'n ding, ik zal mijn mening achterwege laten.

Ik heb mezelf na de zes weken quarantaine nog niet echt in een kamp durven plaatsen. Mijn emoties en gevoelens zijn direct op 0 gegaan toen we van meneer Rutte hoorden dat we niet meer naar ons werk mochten. Improvise, adapt, overcome zeggen ze dan. De situatie accepteren zoals deze is, dacht ik. En ik stapte weer op m'n fiets voor cardio training nummer zoveel. Na die training nummer zoveel, lichtte het scherm op van mijn telefoon en zag ik het bericht dat de Spelen niet doorgingen. Vanwege de omstandigheden had ik hier al rekening mee gehouden, en ik begon dan ook direct met bellen. Niet naar mama of papa, maar naar het bedrijf waar ik in september zou starten. Het volgende belletje ging naar Nyenrode, om me uit te schrijven van de studie die ik zou gaan doen. Want dat was het plan, een duale studie met vier dagen werken en één dag college in de week. Maar dat ging niet door. 

Even later belde Sander (bondscoach paralympisch zwemmen), om te vragen of ik door ging met zwemmen, en wat ik er van vond. Ja, bedacht ik bij mezelf. Wat vind ik er eigenlijk van? Niet zoveel, zei ik. Ik vind het wel prima. Ik vind het vreselijk dat er mensen doodgaan aan een virus waar geen vaccin voor is, ik vind het vreselijk dat mensen hun banen verliezen en dat de zorg zo hard moet werken. Dus wat betekent topsport dan eigenlijk op zo'n moment? Ik zal ieder de vrijheid geven om te bedenken, wat hij of zij daar van vindt. 

Voor mij is de situatie ontspannend, hoe gek het ook klinkt. Er is een reden dat ik na de Spelen de topsport gedag zou zeggen. 'Maar je bent nog zo jong', hoor ik iedereen denken. Dat klopt, maar inmiddels lig ik al 12,5 jaar in het zwembad, waarvan 7,5 jaar topsport. Drie WK's, drie EK's en een Spelen heb ik er op zitten, na Tokio hopelijk twee Spelen. Mijn alter-ego, dat graag een maatschappelijke carrière wilt, trekt aan me. Ik vond het wel mooi geweest, en probeerde er een laatste jaar van te maken om nooit te vergeten. Natuurlijk lukte dat niet, want elk jaar moet er wel iéts met me gebeuren *lacht zichzelf uit*. Om een voorbeeld te noemen: ik kreeg het voor elkaar om vier weken voor de start van de EK in Dublin in 2018 mijn beide enkels én mijn linker pols te kneuzen. Je vraagt je vast af hoe dan? Nou, ik ben gelanceerd door een elastiek in de krachtruimte en twee dagen later viel ik van mijn fiets af. Super chill! Nee maar, de mensen die me kennen zijn dit van me gewend. Chantalle staat gelijk aan onhandig. We kunnen er nog steeds erg om lachen, en het verbaast niemand als ik weer eens iets voor elkaar heb gekregen wat op zijn zachtst gezegd wat onhandig is. Lisa (Kruger, red.) zei me laatst: 'Als ik je zou willen verwonden of je een blessure zou willen laten oplopen om je uit te schakelen, hoef ik dat zelf niet te doen. Dat doe je jezelf wel aan'. Moest ik om lachen, ik ga niet liegen. Anyhow, ik probeerde er dus een leuk laatste jaar van te maken. Echter kreeg ik in het begin van het seizoen een burn-out waardoor ik praktisch drie maanden aan training kwijt was. Ik ben in het verleden wel vaker mentaal wat onstabiel geweest, maar kan het nu goed handelen. Toen dat voorbij was, liep ik een knieblessure op. Vervolgens kwam corona. Mijn seizoen was dus eigenlijk al een beetje verpest. Ik bekijk het uitstel van de spelen dan ook vanaf de positieve kant. Ik kan nog niet aan mijn universitaire studie accountancy  beginnen, maar doe nu een verkort HBO Recht. Ik heb dat altijd al interessant gevonden, maar een volledige studie vond ik altijd te overdreven. Een mooie middenweg dus. Mijn knie heeft nu de rust gekregen die hij nodig had om volledig te herstellen en kan weer gaan opbouwen in de trainingen. Ook mentaal heb ik goed kunnen bijkomen. Het leven is zo'n chaos, er wordt zoveel van je gevraagd en in de huidige maatschappij is het altijd maar door door door. Iets wat mijn hersenen soms niet helemaal bij kunnen houden. Misschien is het maar goed dat we met z'n allen even thuis zitten en de tijd krijgen om na te denken en tot rust te komen. Nu snap ik dat er mensen zijn die het alsnog druk hebben met thuis werken of kinderen thuis lesgeven, maar je snapt me - hoop ik. 

Het punt dat ik wil maken, is dat je sommige situaties eens van de andere kant moet bekijken. 'Elk nadeel heeft z'n voordeel' zeggen we dan. Hoe erg de situatie ook is waar we in zitten, het zal ook iets positiefs met zich meebrengen, in welk opzicht dan ook. Misschien realiseer je je wel dat je toch opa en oma wel mist, en voortaan wat vaker langs moet gaan. Weet ik het. Geef jezelf iets positiefs om aan vast te houden, en dan kom je er wel doorheen. Samen er doorheen.

Het motto van de Spelen is dan ook nog nooit zo van toepassing geweest. United by emotion.