Tokyo bound! - officieel geplaatst voor de Spelen

Winnaars en verliezers

Iets meer dan een week geleden was de Eindhoven Qualification Meet de laatste kans voor ons team om ons te plaatsen. Zo'n toernooi kent winnaars en verliezers. Zelf had ik tijdens voorgaande kwalificatiemomenten - WK Londen 2019, Swimcup Amsterdam 2019 en Rotterdam Qualification Meet eind 2020 -  al voldaan aan de eis op vier afstanden: de 50 en 100m vrije slag, 100m schoolslag en 200m wisselslag. In Rotterdam kwam ik tot mijn eigen verbazing enorm dichtbij de eis op de 100m vlinderslag, waardoor ik besloot om in Eindhoven de 200m wisselslag te laten vallen en me te focussen op de 100m vlinderslag. Met succes: er was een Nederlands Record voor nodig, maar ik plaatste me op het allerlaatste moment ook nog voor de 100 vlinder. Normaal is deze afstand voor mij er één zonder druk en zonder verwachtingen, maar hij valt in Tokio enorm goed in het programma en ik wilde hem daarom graag zwemmen.

Helaas waren er ook teamgenootjes die het niet haalden, en die deze zomer thuis blijven. Ondanks dat zwemmen een individuele sport is, zit er soms meer teamgevoel in dan je denkt. Je bent immers meer dan 25u per week samen. Welke mensen dan uiteindelijk wel of niet meegaan in het traject, bepaalt de sfeer van zo'n team. Mijn huisgenootje - en sinds kort ook mijn roomie op trainingskamp -  met wie ik in de afgelopen acht maanden enorm close ben geworden, gaat helaas niet mee op avontuur. Uiteindelijk plaatsten elf van de vijftien mensen uit ons team zich voor Tokio, in Rio waren dat er negentien. Het is lang geleden dat de vrouwen in de minderheid waren in ons team; in Tokio staan we met vier dames en zeven heren op het blok ;)

Rio revange?

De mensen die mij langer volgen, weten dat ik vijf jaar geleden in Rio de Janeiro mijn doelen niet heb kunnen afvinken. Voor de nieuwe volgers: ik ging naar Rio als regerend Europees en wereldkampioen én met een wereldrecord op zak op de 100m schoolslag - mijn favoriete afstand. Uiteindelijk ging ik naar huis met 'slechts' brons en verloor ik mijn wereldrecord. Op de afstanden die volgden, werd ik 4e, 6e, 8e en 9e.

Inmiddels ben ik allang over de teleurstelling van toen. De afgelopen jaren heb ik mezelf meerdere keren verbaasd en het wereldrecord staat 'al' weer ruim drie seconden sneller dan toen ik hem in Rio kwijtraakte. Ook dit jaar ga ik naar de Spelen als regerend Europees en wereldkampioen en met het wereldrecord in handen. Het verschil met vijf jaar geleden is echter dat ik ouder ben, realistischer ben en veel meer op mijn hoede dan toen. Na Rio ben ik me gaan beseffen dat je niet zomaar altijd alles wint. De medailles komen niet aanwaaien. Bovendien was ik toen vijftien en waren het mijn eerste Spelen. Je eerste Spelen zijn zó anders dan andere toernooien, en ik hoop dan ook dat ik alle ervaring van de afgelopen jaren mee kan nemen naar die race op 26 augustus. 

Uiteindelijk heb ik mijn concurrenten niet in de hand, alleen wat ik zelf doe :)

Anders dan normaal

Eén ding is zeker; de Spelen van Tokio zullen anders worden dan alle anderen. Het grootste sportevenement ter wereld werd nooit eerder in de geschiedenis verplaatst. Wel werd het meerdere keren gecanceld, zoals tijdens WOI en WOII. Onlangs werd ook bekend gemaakt dat er geen buitenlandse toeschouwers welkom zijn. Voor ons sporters een enorme teleurstelling, maar natuurlijk ook begrijpelijk. Na een jaar met corona zijn we wel gewend aan wedstrijden zonder toeschouwers; tijdens de twee kwalificatietoernooien in Rotterdam (dec 2020) en Eindhoven (apr 2021) was er ook geen publiek welkom.

Verdere organisatie rondom corona, is nog niet officieel. Vanuit NOC*NSF heb ik o.a. geluiden gehoord over het later betreden en eerder verlaten van het Paralympisch dorp, afhankelijk van wanneer je moet sporten. Zelf moet ik op zowel de eerste als de laatste dag nog zwemmen, dus waarschijnlijk kan ik de hele rit gewoon uitzitten ;)

Vanwege corona zijn er ook een hoop sporters die minder hebben kunnen trainen of voor een bepaalde periode zelfs helemaal niet. Bovendien zijn er minder wedstrijden geweest en dus minder meetmomenten. Het is lastig om in te schatten hoe het veld er voor staat. Dit geldt niet alleen voor het para-zwemmen, maar voor bijna alle sporten gok ik zo. In de Paralympische wereld komen de 'keuringen' daar nog bij. Nu de wedstrijden weer op gang komen, worden verschillende zwemmers opnieuw gekeurd. Het kan zomaar zijn dat ik concurrenten kwijtraak of er nieuwe bij krijg als iemand naar een andere klasse wordt gezet - zelf ben ik in april 2019 'confirmed', wat betekent dat ik officieel in de S10/SB9/SM10 zit en geen keuring meer hoef te ondergaan. Al met al dus een hoop factoren die een rol gaan spelen als we het hebben over de concurrentie. 

Nog ééntje dan

De Spelen van Tokio zal mijn laatste toernooi worden op het internationale veld en in de topsport wereld. Zelf weet ik dat al langer, maar ik heb altijd besloten om het voor mezelf te houden en later een aantal mensen te vertellen die dichtbij me staan. In het kort is de reden dat het leven als topsporter te veel van me vraagt op mentaal gebied. Al sinds mijn twaalfde zit ik in het Nationale team, zwem ik EK/WK's/Spelen en laat ik alles vallen voor het zwemmen. Inmiddels zijn we acht, bijna negen jaar verder en gaat het kaarsje steeds verder uit. Mijn alter ego, 'het nerdje', hunkert naar een studie. Vanaf september zal ik dan ook starten met mijn Accountancy studie aan de Nyenrode Business Universiteit en zal ik daarnaast gaan werken. Wel blijf ik 'gewoon' zwemmen bij de vereniging, het is namelijk niet zo dat ik het zwemmen zat ben. Verre van zelfs; ik hou er enorm veel van om in het water te liggen en vind het fantastisch. Je zal me dus altijd nog op wedstrijden kunnen vinden, alleen niet meer op grote, internationale toernooien.

Het feit dat dit mijn laatste vijf maanden in de topsport zijn betekent niet dat mijn motivatie minder is. Misschien ligt die zelfs wel hoger dan ooit, wetende dat dit mijn laatste kunstje zal worden. Sinds een jaartje geniet ik meer en meer van alle dingen die ik mag doen en meemaken in het bijzondere leven als topsporter. Ik geniet van alle laatste keren, van elke keer dat ik het water in mag om te zwemmen, van alle grappen en grollen met het team, van hoe lekker het is om je sterk te voelen, van elke keer dat ik een PR zet in de gym, van elke keer dat we elkaar door zware trainingen heen loodsen, van elke keer in de stress raken omdat ik na negen jaar nog steeds niet weet wat ik moet inpakken als ik op reis ga en van alles wat ik nog mee ga en mag maken in de komende vijf maanden.